Vervolg ‘loslaten’ van 8 augustus.
Voor mij is alles energie en is alles met alles verbonden!
Zelfs tot in de dood.
Je weet ondertussen dat ik in ’99 een verkeersongeval had met een BDE ‘bijna doodservaring’. Tot voor dit ongeval was voor mij ‘dood is dood’, klaar! Na deze BDE had ik mijn menig grondig herzien. Sterker nog, ik heb regelmatig contact met overleden, niet dat ik dit opzoek maar wel omdat overleden soms contact zoeken met mij, meestal tijdens een coaching sessie en als ze dit nodig vinden.
Ik zal beginnen met ‘mijn’ eerste contact. Ik had tijdens de BDE gevoeld en onthouden dat ik contact had met een entiteit die me beschermde. Het was een heerlijk gevoel om te weten dat ik beschermd was. Meer nog, zo besefte ik enkele jaren later. Ik word begeleid en als ik vraag, mits wat geduld, kan ik dingen bekomen.
Ik zit hier nu buiten bij het vuur en kijk vanachter op de weide achter onze tuin. Dit herinnert me aan de keer dat ik een hand in m’n rug voelde en dat ik hier naar de weide begeleid werd.
We hadden plannen om een zwemvijver te maken en ik zou daarbij veel zelf doen. De plannen waren bijna klaar en ik wist dat we een graafmachine nodig hadden. Mits ik veel werken zelf wou doen, had ik een graafmachine nodig die minstens enkele weken in onze tuin kon blijven staan.
Ik herinner me nog goed, het was een zomerochtend en ik was vrij vroeg wakker die ochtend. Ik zette me buiten en mediteerde. Ik keerde me in mezelf en ervaarde een diepe rust. Daarna zocht ik contact met de geesteswereld. Ik zei letterlijk; “geesteswereld, ik weet dat jullie er zijn, zoveel is zeker. Is het mogelijk me te helpen met een graafmachine die ik meerdere weken hier in de tuin kan laten staan?” Toen liet ik los! Ik had vertrouwen dat, als ik dit verdiende, de graafmachine op één of andere manier naar me toe zou komen of dat ik tot bij de graafmachine kom. Hoe, dat wist ik niet.
Enkele weken later, ik was niet meer bezig met de vraag over de graafmachine. Ik parkeerde m’n auto naast het huis en stapte binnen langst de voordeur. Niets speciaals tot ik de wasplaats binnenstapte. Ik voelde vijf vingers op m’n rug die zachtjes duwde. Ik gaf me over, nog totaal niet beseffen wat er aan het gebeuren was. Dit voelde goed en dus vertrouwde ik. Ik stapte de tuin in terwijl Ann me riep; “Johan, kom eens! Nu niet, riep ik terug en ik volgde de hand die nog steeds in m’n rug duwde. Ik wandelde nu de tuin uit en de wei in. Tot in het midden van de wei. Ineens stopte het duwen, daar stond ik. Voor me bos, links nog meer bos en rechts van me nog een wei en nog één en nog … hé wat is dat? Een groot geel graafmachine! Ik geloofde m’n ogen niet. Ik liep snel naar binnen terwijl Ann opnieuw riep; “Johan kom eens!” “Nee, nu niet, ik ben zo terug!” Ik sprong op m’n fiets en reed naar het huis waar ik vermoedde dat het graafmachine stond. Ik belde aan en een mevrouw opende de deur. Ik kende haar niet en dus stelde ik vol spanning mijn vraag; “Is dit graafmachine van jullie? Ik zal mijn man roepen, het is van hem.” Daar stond de man voor me en achter hem een paar nieuwsgierige ogen van zijn vrouw. Ik stelde mijn vraag opnieuw en vroeg of hij thuis enkele graafwerken zou kunnen uitvoeren. Opeens uit het niets; “ben jij een broer van Jeanine Steenberghs?; vroeg de vrouw.” “Jazeker ben ik de broer van Jeanine, ik ben Johan Steenberghs”. “Ik heb nog met Jeanine in de klas gezeten; zei ze.” Het ijs was gebroken en enkele weken later stond het graafmachine in onze tuin. Eric kwam de sleuven graven en ik deed het leidingwerken. Daarna konden die sleuven weer dicht. T.e.m. de vijver werd gegraven, van de overtollige zand legde we een talud aan rond de tuin.
Zo zie je maar!
Ik heb nog vaak aan dit voorval terug gedacht. Dit was voor mij één van de eerste grootste verrassingen in die tijd. Sinds toen, spreek ik regelmatig (elke dag) met m’n gids. Ik weet dat deze entiteit er is en me bijstaat. Lottocijfers krijg ik niet, terwijl ik het wel eens gevraagd heb om te zien wat het zou geven. Ik kreeg als antwoord; “zou het je gelukkiger maken Johan?” Ik moet toegeven dat mijn antwoord “neen” is.
Wat wel gebeurd is, …
