Uit voorgaande bericht; en toch is het voor iedereen belangrijk ‘te leren voelen’. Eerst bij zichzelf en dan pas bij de ander.

Er zijn heel wat misverstanden, onenigheden, ruzies onder de mensen … omdat we al te vaak naar de ander wijzen, omdat we te vaak naar buiten gericht zijn ipv eerst bij onszelf te kijken en te voelen wat goed of niet goed is voor onszelf.

We zijn iets te snel in het oordelen en veroordelen van de ander. We hebben te vaak het idee dat we kunnen zeggen wat en wanneer we willen.

Ik kijk weinig nieuws, maar als ik kijk of luister frons ik soms m’n wenkbrauwen. Geef er zelf eens aandacht aan. Kijk of je er zelf iets uit kan leren wat voorgaande betreft.

‘Verander de wereld, begin met jezelf’. Is zo mis nog niet.

Voelen bij jezelf, is voelen wat goed of niet goed voor je is. Als iets goed voelt, ga je ermee verder. Als iets niet goed voelt, stuur je bij.
Bij de ander voelen is voornamelijk dat je de ander z’n grenzen respecteert.
Als iemand iets doet wat niet kan, bvb vuilnis op de grond gooien kan je eens nagaan of je daar echt iets op moet zeggen. Ik ga ervan uit dat iedereen weet dat dat niet oké is. Als ik niet de bevoegdheid heb als bvb ouder of een politieagent, blijf ik bij mezelf en zeg ik niets.

Ik geef nog een ander voorbeeld. Als coach heb ik heel wat ervaring hoe je je best gedraagt (zou toch moeten?) of wat je best doet in bepaalde situaties. Heb ik daarom het recht om iemand op straat of in de winkel zomaar bij te sturen?
Ik besef me al te goed dat ik ook fouten maak en ik heb daarbij geleerd dat iedereen op een punt komt dat hij of zij bijleert. Alleen leren we niet allemaal op hetzelfde tempo en op dezelfde manier.

Dat hebben we te respecteren, hoe moeilijk dat soms ook is.

Door te mediteren en innerlijk rustig te worden maak je contact met je zelf, je ziel. Als dat gebeurt heb je automatisch contact met m’n gids.
De volgende oefening heb ik al een paar keer meegegeven.
Sluit je ogen. Adem in en uit, non-stop en je vertraagt vanzelf, verleg je aandacht van je buik naar je ziel en hou ongeveer 10’ vol. Je zal merken dat je heel rustig wordt. Je krijgt het gevoel dat je heel klein bent en ook heel groot. Als je dat voelt, voel je een immense verbinding met iets dat groter is dan je zelf. Dat is het moment dat je verbinding voelt met je gids.

I now! Oefenen, oefenen en nog eens oefenen.
Op zich hoef je geen communicatie te hebben met je gids. Als je dit voorgaande kan zal je heel goed kunnen aanvoelen wat je nodig hebt. Ook wat je niet nodig hebt. Dit maakt het leven gemakkelijke en waardevoller.
Mijn ervaring is dat vrouwen (over het algemeen) voorsprong hebben wat betreft voelen. Ze kunnen veel sneller en langer in hun gevoel blijven terwijl mannen (over het algemeen) sneller in hun verstand zitten.
En toch is het voor iedereen belangrijk ‘te leren voelen’. Eerst bij jezelf en dan pas bij de ander.

Enkele jaren geleden vertelde m’n gids me dat ik tegen m’n klanten mocht zeggen dat, als ze na de sessie in de auto stapten, ze er goed aan zouden doen om de radio uit te zetten.

Waarom geen muziek nog podcast?
Als je in de auto zit, rijd je meestal op automatische piloot. Je hoeft niet meer na te denken hoe je moet schakelen en remmen etc… . Je kijkt rond en je let op het verkeer en dus verloopt de rest op automatische piloot. Dat is een uitgelezen moment om contact te maken met je gids. Het zal in het begin voornamelijk een monoloog zijn maar je zal er steeds beter in worden.

Belangrijk is dat je stiltes durft inlassen en leert luisteren in de stilte.

Als je stilte maakt in de auto en je stelt een vraag aan je gids dan zijn de eerste antwoorden de dingen rond je. Wat zie je, wat valt je op? Een zin op een spandoek, een tekst op een auto voor je, noem maar op, laat vooral niets aan het toeval over. Wat trekt je aandacht en ook hier, voelt het goed dan is het voor jou bestemd.
Zo vertelde ik in de auto luidop aan m’n gids waar ik mee zat en waar ik mee bezig was.
(Net of m’n gids hier niets van afwist, terwijl hij het zelfs heel goed weet en me al van ver ziet strugglen) Ingrijpen doet een gids enkel als het echt moet. Zo had m’n gids er zelfs voor gezorgd dat ik m’n ongeval juist wel kreeg. Juist om me mijn les te leren.
Ik vertelde dus waar ik mee worstelde en ik werd stil. Ik merkte “radio, Joe fm” ik volgde de instructie en zette Joe fm op en op dat moment hoorde ik de dj. zeggen “de ziel”. Terwijl ik de radio onmiddellijk weer uit zette. Ik wachtte even en deed hetzelfde maar zetten een willekeurige zender op. “have a little faith in me”. Een warme rilling liep over m’n rug, dit voelde goed. Daarna zag ik een spandoek aan een nieuwbouw huis “en dan kom je thuis”. Ik lachte en liet los waar ik mee zat. Ik had vertrouwen dat het goed zou komen.

Thuiskomen betekent hier goed contact hebben met mijn zelf. ‘mijn zelf’ is hetzelfde als mijn ziel. Dit thuiskomen is ook ‘weten’ wat ik nodig heb, op het moment dat ik het nodig heb. Het is een innerlijk gevoel dat me aangeeft wat ik kan doen voor mijn eigen goed.
Ik heb dit geleerd met vallen en opstaan. Het blijft een levenslange en ook een zeer waardevolle oefening vermoed ik?

Heb jij ervaring met ‘ik weet wat ik moet doen?’ en dat je achteraf weet dat het goed was?