‘Belangrijk is dat je stiltes durft inlassen en leert luisteren in de stilte.’ Dit heb ik geschreven in de blog van 9/8, waarom?
Net zoals nu, ik heb dadelijk geen klant en ik kan van alles gaan doen en toch maak ik tijd om even stil te worden. Ik ben alleen thuis, de hond ligt rustig, enkel de vaatwasser maakt lawaai. Ik staar voor me uit en herlees flarden van enkele blogs. Ik let op m’n ademhaling en vertraag. Ik probeer m’n gedachten te minderen tot ik helemaal tot rust kom. Dit duurt even en dan voel ik de verbinding met mezelf. Af en toe popt er een gedachte op wat ik niet mag vergeten. Dat schrijf ik op, zo kan ik weer terug rust vinden.
Deze rust brengt me tot bij m’n innerlijke dialoog. “En nu …?”. Het is stil en het blijft stil en toch weet ik dat deze stilte me iets brengt. Wat deze stilte brengt, daar heb ik geen idee van. Ik voel ondertussen een zwaarte in m’n armen en een zwaarte in m’n buik. Ik laat het gebeuren … . Dan sluit ik m’n ogen om nog beter te voelen bij mezelf. De zwaarte in m’n armen verdwijnt terwijl ik me moe voel worden. Ik heb enkel nog gevoel rond m’n maag. Dat is waar onze ziel zit. Dan voelt m’n been raar en dan dit en dan dat. Ik ben me bewust van wat er allemaal te voelen is bij mezelf. Ik laat het nog steeds gebeuren. Alles wat ik gevoelt heb in m’n lichaam heb ik geaccepteerd en dat brengt nog meer rust.
15’ later open ik m’n ogen, ik kijk rond me en alles lijkt te vertragen. Alles voelt goed, er hoeft niets, helemaal niets, ik ben perfect gelukkig met deze verbinding met mezelf.
En dan, “dat is mooi, Johan, dit is gelukkig zijn!” zegt m’n gids. En weer wordt het stil, heel stil. Ik sluit terug m’n ogen. M’n gids verteld verder, “Johan, zouden meer mensen dit doen, zouden ze gelukkiger zijn. Geluk is niet buiten jezelf te vinden maar in jezelf, met jezelf.”
De wereld is te fel doorgeschoten in het zoeken wat buiten ons ligt. Festivals, zonnige bestemmingen of mooie stranden, … . Noem zelf maar op. Terwijl ‘echt geluk’ in onszelf en vinden is.
Wat nu zeker belangrijk is, meer dan ooit om te leren voelen wat iets je doet en of het nog langer bij je hoort anders is het belangrijk om er afscheid van te nemen.
Bvb: ‘ik heb vaak negatieve gedachten’ of ‘ik ben pessimistisch ingesteld’. En daarbij hoef je geen negatief persoon te zijn, maar je gedachten zijn wel vaak ‘och, dat kan niet’ of ‘niks voor mij’ of ‘ja ja allemaal goed en wel maar daar ben ik te oud voor’. Hoor je dat stemmetje in je hoofd? Let op je gedachten, sta er eens bij stil. Zo word je je nog meer bewust van je gedachten. Laat dat kleine stemmetje maar eens goed ratelen in je hoofd en luister ernaar. Schrijf die gedachten eens neer. Hou ze gedurende de dag bij op je gsm, die heb je vaak bij de hand. Maak er een notitie van en op een moment in de dag, schrijf je die notities in je schrift bij de andere gedachten. Op deze manier krijg je zicht op veel van je gedachten. Al deze gedachten onthouden, zo zitten we niet in elkaar, we vergeten dit om onszelf overeind te houden. Een soort overlevingsmechanisme kan je wel zeggen.
Sta nu stil met wat je allemaal opgeschreven hebt en voel wat het je doet. Voelt het goed of toch niet? Neem je tijd, let op je ademhaling en ga voelen in je buik, je borst, je schouders enz … Maak hier voldoende tijd voor.
Dan voeg je voor jezelf een ‘STOP’ woord toe. Besef je dat je weer deze gedachten hebt, zeg “stop” tegen jezelf. Dat kan je nu je bewust bent van je gedachten. Gewoon “stop”, let op je ademhaling, misschien versnelt deze omdat je even in stress gaat. Laat je ademhaling weer vertragen. Dit kan je doen door bvb heel bewust en langzamer te gaan ademhalen.
Ga bij jezelf na welke gewoonte je heel graag wil afleren of veranderen. Hoelang heb je hiervoor nodig? Als je echt iets wil veranderen is het belangrijk om het voor jezelf goed te omschrijven, zodat je het heel duidelijk hebt. Als je duidelijk hebt wat je echt wil, schrijf je het op. Elke morgen lees je luidop wat je geschreven hebt, dagen aan een stuk. Tot je zelfs weet wat je gaat lezen. Het mag helemaal in je hoofd inzitten. Ga daarbij zeker voelen wat het je doet als je deze verandering al bekomen zou hebben.
Actie! Zonder iets te doen, komt er natuurlijk geen verandering. Dus kom in actie met kleine stapjes.
Bvb. Je wil 3km kunnen joggen. Dan is een schema ‘start to run’ een handig hulpmiddel. Ook rustperiodes zijn belangrijk. En iemand die je motiveert om vol te houden. Iemand die je kan motiveren om toch te gaan joggen ook al regent het.
Na de actie ga je zo goed mogelijk voelen bij jezelf, wat deze actie met je doet. Benoem het voor jezelf. ‘heerlijk’ … ‘zalig’…
Geniet van de verandering, ook al is het niet eenvoudig! En weet dat deze verandering ooit ook een gewoonte wordt. tip: leg de lat voor jezelf niet te hoog.
Het leven gaat snel, zo ervaar ik dat althans en toch verloopt het leren in het leven langzaam. Daarbij bedoel ik dat we regelmatig, vaak of dikwijls eenzelfde voorval moeten tegenkomen om er een les uit te leren.
Doordat ik al meer dan 20 jaar met mensen werk, heb ik ervaren dat je als mens traag leert. Ik zelf hoor daar ook bij! Er is soms veel tijd en geduld nodig om tot inzicht te komen. Je mag wel zeggen dat we als mens ‘gewoonte dieren’ zijn. We houden lang vast aan wat we kennen en aan hoe we iets doen, dat is de aardse traagheid. Door deze traagheid krijgt een ziel meerdere keren hetzelfde voor zodat je eruit kan leren. Als de tijd rijp is en je zo ver bent dat je jezelf kan en wil aanpassen aan de veranderende omstandigheden komt er inzicht. Eens het inzicht binnenkomt en gevoeld wordt komt er verandering in je leven.
Uit voorgaande bericht; en toch is het voor iedereen belangrijk ‘te leren voelen’. Eerst bij zichzelf en dan pas bij de ander.
Er zijn heel wat misverstanden, onenigheden, ruzies onder de mensen … omdat we al te vaak naar de ander wijzen, omdat we te vaak naar buiten gericht zijn ipv eerst bij onszelf te kijken en te voelen wat goed of niet goed is voor onszelf.
We zijn iets te snel in het oordelen en veroordelen van de ander. We hebben te vaak het idee dat we kunnen zeggen wat en wanneer we willen.
Ik kijk weinig nieuws, maar als ik kijk of luister frons ik soms m’n wenkbrauwen. Geef er zelf eens aandacht aan. Kijk of je er zelf iets uit kan leren wat voorgaande betreft.
‘Verander de wereld, begin met jezelf’. Is zo mis nog niet.
Voelen bij jezelf, is voelen wat goed of niet goed voor je is. Als iets goed voelt, ga je ermee verder. Als iets niet goed voelt, stuur je bij. Bij de ander voelen is voornamelijk dat je de ander z’n grenzen respecteert. Als iemand iets doet wat niet kan, bvb vuilnis op de grond gooien kan je eens nagaan of je daar echt iets op moet zeggen. Ik ga ervan uit dat iedereen weet dat dat niet oké is. Als ik niet de bevoegdheid heb als bvb ouder of een politieagent, blijf ik bij mezelf en zeg ik niets.
Ik geef nog een ander voorbeeld. Als coach heb ik heel wat ervaring hoe je je best gedraagt (zou toch moeten?) of wat je best doet in bepaalde situaties. Heb ik daarom het recht om iemand op straat of in de winkel zomaar bij te sturen? Ik besef me al te goed dat ik ook fouten maak en ik heb daarbij geleerd dat iedereen op een punt komt dat hij of zij bijleert. Alleen leren we niet allemaal op hetzelfde tempo en op dezelfde manier.
Dat hebben we te respecteren, hoe moeilijk dat soms ook is.
Voelen bij jezelf zonder de ander bij te willen sturen
Door te mediteren en innerlijk rustig te worden maak je contact met je zelf, je ziel. Als dat gebeurt heb je automatisch contact met m’n gids. De volgende oefening heb ik al een paar keer meegegeven. Sluit je ogen. Adem in en uit, non-stop en je vertraagt vanzelf, verleg je aandacht van je buik naar je ziel en hou ongeveer 10’ vol. Je zal merken dat je heel rustig wordt. Je krijgt het gevoel dat je heel klein bent en ook heel groot. Als je dat voelt, voel je een immense verbinding met iets dat groter is dan je zelf. Dat is het moment dat je verbinding voelt met je gids.
I now! Oefenen, oefenen en nog eens oefenen. Op zich hoef je geen communicatie te hebben met je gids. Als je dit voorgaande kan zal je heel goed kunnen aanvoelen wat je nodig hebt. Ook wat je niet nodig hebt. Dit maakt het leven gemakkelijke en waardevoller. Mijn ervaring is dat vrouwen (over het algemeen) voorsprong hebben wat betreft voelen. Ze kunnen veel sneller en langer in hun gevoel blijven terwijl mannen (over het algemeen) sneller in hun verstand zitten. En toch is het voor iedereen belangrijk ‘te leren voelen’. Eerst bij jezelf en dan pas bij de ander.
Enkele jaren geleden vertelde m’n gids me dat ik tegen m’n klanten mocht zeggen dat, als ze na de sessie in de auto stapten, ze er goed aan zouden doen om de radio uit te zetten.
Waarom geen muziek nog podcast? Als je in de auto zit, rijd je meestal op automatische piloot. Je hoeft niet meer na te denken hoe je moet schakelen en remmen etc… . Je kijkt rond en je let op het verkeer en dus verloopt de rest op automatische piloot. Dat is een uitgelezen moment om contact te maken met je gids. Het zal in het begin voornamelijk een monoloog zijn maar je zal er steeds beter in worden.
Belangrijk is dat je stiltes durft inlassen en leert luisteren in de stilte.
Als je stilte maakt in de auto en je stelt een vraag aan je gids dan zijn de eerste antwoorden de dingen rond je. Wat zie je, wat valt je op? Een zin op een spandoek, een tekst op een auto voor je, noem maar op, laat vooral niets aan het toeval over. Wat trekt je aandacht en ook hier, voelt het goed dan is het voor jou bestemd. Zo vertelde ik in de auto luidop aan m’n gids waar ik mee zat en waar ik mee bezig was. (Net of m’n gids hier niets van afwist, terwijl hij het zelfs heel goed weet en me al van ver ziet strugglen) Ingrijpen doet een gids enkel als het echt moet. Zo had m’n gids er zelfs voor gezorgd dat ik m’n ongeval juist wel kreeg. Juist om me mijn les te leren. Ik vertelde dus waar ik mee worstelde en ik werd stil. Ik merkte “radio, Joe fm” ik volgde de instructie en zette Joe fm op en op dat moment hoorde ik de dj. zeggen “de ziel”. Terwijl ik de radio onmiddellijk weer uit zette. Ik wachtte even en deed hetzelfde maar zetten een willekeurige zender op. “have a little faith in me”. Een warme rilling liep over m’n rug, dit voelde goed. Daarna zag ik een spandoek aan een nieuwbouw huis “en dan kom je thuis”. Ik lachte en liet los waar ik mee zat. Ik had vertrouwen dat het goed zou komen.
Thuiskomen betekent hier goed contact hebben met mijn zelf. ‘mijn zelf’ is hetzelfde als mijn ziel. Dit thuiskomen is ook ‘weten’ wat ik nodig heb, op het moment dat ik het nodig heb. Het is een innerlijk gevoel dat me aangeeft wat ik kan doen voor mijn eigen goed. Ik heb dit geleerd met vallen en opstaan. Het blijft een levenslange en ook een zeer waardevolle oefening vermoed ik?
Heb jij ervaring met ‘ik weet wat ik moet doen?’ en dat je achteraf weet dat het goed was?
Op een keer ging ik tanken, soms is dat nodig. Mijn gids fluisterde in m’n oor: “koop een Subito”. Ik had geen idee wat een Subito was en hoe dit werkte. Ik tankte en stapte het tankstation binnen, “een Subito graag” zei ik. Waarop de kassière vroeg: “één van 1, 3 of 5€?”. “Euh, … van €1”, daar kon ik niet veel mee mis doen, dacht ik”. Ik kraste het lotje en won €1. Zo gebeurde dat enkele keren na elkaar tot ik op een keer aan mijn gids vroeg: “waarom is dit?”. “Zo kan je verder, Johan”. Gelijk had hij, ik gaf €1 uit en won €1. Dit kon eeuwig doorgaan. Het allerbelangrijkste dat ik te leren had was ‘voelen’. Want ik had ondertussen ook al enkele keren niets gewonnen. Ik had niet goed gevoeld maar teveel aandacht gegeven aan …, wat als ik toch … ? Ik probeerde zonder aanwijzing, tevergeefs. Dat heb ik ook weer losgelaten. Klaar om het volgende te leren.
Voor mij is alles energie en is alles met alles verbonden! Zelfs tot in de dood.
Je weet ondertussen dat ik in ’99 een verkeersongeval had met een BDE ‘bijna doodservaring’. Tot voor dit ongeval was voor mij ‘dood is dood’, klaar! Na deze BDE had ik mijn menig grondig herzien. Sterker nog, ik heb regelmatig contact met overleden, niet dat ik dit opzoek maar wel omdat overleden soms contact zoeken met mij, meestal tijdens een coaching sessie en als ze dit nodig vinden.
Ik zal beginnen met ‘mijn’ eerste contact. Ik had tijdens de BDE gevoeld en onthouden dat ik contact had met een entiteit die me beschermde. Het was een heerlijk gevoel om te weten dat ik beschermd was. Meer nog, zo besefte ik enkele jaren later. Ik word begeleid en als ik vraag, mits wat geduld, kan ik dingen bekomen.
Ik zit hier nu buiten bij het vuur en kijk vanachter op de weide achter onze tuin. Dit herinnert me aan de keer dat ik een hand in m’n rug voelde en dat ik hier naar de weide begeleid werd. We hadden plannen om een zwemvijver te maken en ik zou daarbij veel zelf doen. De plannen waren bijna klaar en ik wist dat we een graafmachine nodig hadden. Mits ik veel werken zelf wou doen, had ik een graafmachine nodig die minstens enkele weken in onze tuin kon blijven staan. Ik herinner me nog goed, het was een zomerochtend en ik was vrij vroeg wakker die ochtend. Ik zette me buiten en mediteerde. Ik keerde me in mezelf en ervaarde een diepe rust. Daarna zocht ik contact met de geesteswereld. Ik zei letterlijk; “geesteswereld, ik weet dat jullie er zijn, zoveel is zeker. Is het mogelijk me te helpen met een graafmachine die ik meerdere weken hier in de tuin kan laten staan?” Toen liet ik los! Ik had vertrouwen dat, als ik dit verdiende, de graafmachine op één of andere manier naar me toe zou komen of dat ik tot bij de graafmachine kom. Hoe, dat wist ik niet. Enkele weken later, ik was niet meer bezig met de vraag over de graafmachine. Ik parkeerde m’n auto naast het huis en stapte binnen langst de voordeur. Niets speciaals tot ik de wasplaats binnenstapte. Ik voelde vijf vingers op m’n rug die zachtjes duwde. Ik gaf me over, nog totaal niet beseffen wat er aan het gebeuren was. Dit voelde goed en dus vertrouwde ik. Ik stapte de tuin in terwijl Ann me riep; “Johan, kom eens! Nu niet, riep ik terug en ik volgde de hand die nog steeds in m’n rug duwde. Ik wandelde nu de tuin uit en de wei in. Tot in het midden van de wei. Ineens stopte het duwen, daar stond ik. Voor me bos, links nog meer bos en rechts van me nog een wei en nog één en nog … hé wat is dat? Een groot geel graafmachine! Ik geloofde m’n ogen niet. Ik liep snel naar binnen terwijl Ann opnieuw riep; “Johan kom eens!” “Nee, nu niet, ik ben zo terug!” Ik sprong op m’n fiets en reed naar het huis waar ik vermoedde dat het graafmachine stond. Ik belde aan en een mevrouw opende de deur. Ik kende haar niet en dus stelde ik vol spanning mijn vraag; “Is dit graafmachine van jullie? Ik zal mijn man roepen, het is van hem.” Daar stond de man voor me en achter hem een paar nieuwsgierige ogen van zijn vrouw. Ik stelde mijn vraag opnieuw en vroeg of hij thuis enkele graafwerken zou kunnen uitvoeren. Opeens uit het niets; “ben jij een broer van Jeanine Steenberghs?; vroeg de vrouw.” “Jazeker ben ik de broer van Jeanine, ik ben Johan Steenberghs”. “Ik heb nog met Jeanine in de klas gezeten; zei ze.” Het ijs was gebroken en enkele weken later stond het graafmachine in onze tuin. Eric kwam de sleuven graven en ik deed het leidingwerken. Daarna konden die sleuven weer dicht. T.e.m. de vijver werd gegraven, van de overtollige zand legde we een talud aan rond de tuin.
Zo zie je maar! Ik heb nog vaak aan dit voorval terug gedacht. Dit was voor mij één van de eerste grootste verrassingen in die tijd. Sinds toen, spreek ik regelmatig (elke dag) met m’n gids. Ik weet dat deze entiteit er is en me bijstaat. Lottocijfers krijg ik niet, terwijl ik het wel eens gevraagd heb om te zien wat het zou geven. Ik kreeg als antwoord; “zou het je gelukkiger maken Johan?” Ik moet toegeven dat mijn antwoord “neen” is.
Ik had mezelf voorgenomen elke dag een blog te schrijven, helaas. Een verlengd weekend weg deed me de das om. Als ik een weekend weg ben of op verlof ben, kan ik gemakkelijk alles even opzij zetten. Zo goed zelfs dat ik deze blog vergeet terug op te nemen. Hoe komt dat?
Ik heb mezelf geleerd om los te laten elke keer er een klant buiten gaat na een sessie. Tijdens de sessie geef ik me 100%. Op het einde van de sessie ga ik na of ik alles gedaan, gevraagd of gezegd heb. Daarna laat ik m’n klant los want dan is het aan de klant zelf om met het geleerde verder aan de slag te gaan. Loslaten leerde ik mezelf 20 jaar geleden vanaf het prille begin. Ik had vrij snel begrepen dat als ik aan m’n klant zou blijven denken hem/haar geen vrijheid gaf en dat ik niet vertrouwde op wat ik gedaan had tijdens de sessie. Ik ging en ga er nog steeds vanuit als ik mijn klant niet kan loslaten ik geen vertrouwen heb dat hij het zelf kan. En dat is niet oké.
Voor mij is alles energie en is alles met alles verbonden! Zelfs tot in de dood.
