Doordat de verandering zo groot en zo heftig was voor mezelf was ik het Noorden kwijt. Mentaal is dat een hele opdoffer. Het is een krak, een mentale krak die tijd vraagt; tijd, aandacht en energie. In het kleine moet je weer vertrouwen krijgen, stap voor stap.
Mensen die in een depressie of burn-out gezeten hebben herkennen dit waarschijnlijk?
Ik had daarbij ook fysiek nog eens veel letsels. Doordat m’n gordel niet blokkeerde, heb ik met m’n hoofd een klap gekregen op het stuur. Een klap zo groot dat ik stukken van mijn leven gewoon vergeten was. Dat ik nieuwe stukken uit mijn leven na enkele dagen ook weer vergeten was.
Andere gebeurtenissen uit mijn leven, ons leven als koppel, herinnerde ik me niet meer. Ik kon me er niets meer bij voorstellen. Er waren gaten in m’n geheugen, emotionele gebeurtenissen waren weggevaagd. Een stuk van mijn leven, ons leven was gewoon weg.
Ik had het gevoel dat ik opnieuw moest beginnen met mijn leven.
In het begin vond ik de moed en de kracht niet om te genezen, op mentaal vlak. Ik had te veel energie nodig om fysiek beter te worden. Ik sliep veel, heel veel. Op een zeker moment sliep ik zoveel dat ik dag en nacht verwisseld heb. Gelukkig besefte ik op een moment dat dat niet oké was.
Ik had weer ritme en structuur nodig. Korte dutjes, fysiek in beweging komen. Ik wist dat dit nodig was, maar het lukte niet!
Ik had nog een hele weg te gaan…
