Maand: juli 2023

Gelukkig waren er vrienden die me een goede tip hebben gegeven.

Ga eens voor een Reikibehandeling, dat geeft je weer energie. Ik kende niets van alternatieve behandelingen. Maar deze persoon, Jean-Paul zou dat goed doen. Hij woonde ook nog dichtbij.

Na een warm en aangenaam gesprek bij Jean-Paul, kon ik gaan liggen op de behandelingstafel. Een bedje maar dan hoger zodat hij goed aan me kon. Hij legde zijn handen op m’n hoofd …

Voor een tweede keer zag ik figuurlijk ‘het licht’. Dit was het, dit wil ik ook kunnen. Dat stond als een paal boven water, ik zou, ik moet en wel zo snel mogelijk.
Mijn ego stak letterlijk de kop op.
Via bepaalde rituelen kan je Reiki inwijdingen ontvangen. Jean-Paul zou me dit aanleren.

Enkele maanden later en veel oefenen op mezelf en familieleden was ik klaar om anderen te behandelen. Echt klaar? …

Neen, dat was ik niet! Ik had m’n ego mee en dus het universum tegen. Dat begreep ik toen nog niet. Niemand was berijd om door mij behandeld te worden. Week na week, vond ik niemand tot ik het zoeken heb opgegeven.

…

Doordat de verandering zo groot en zo heftig was voor mezelf was ik het Noorden kwijt. Mentaal is dat een hele opdoffer. Het is een krak, een mentale krak die tijd vraagt; tijd, aandacht en energie. In het kleine moet je weer vertrouwen krijgen, stap voor stap.

Mensen die in een depressie of burn-out gezeten hebben herkennen dit waarschijnlijk?

Ik had daarbij ook fysiek nog eens veel letsels. Doordat m’n gordel niet blokkeerde, heb ik met m’n hoofd een klap gekregen op het stuur. Een klap zo groot dat ik stukken van mijn leven gewoon vergeten was. Dat ik nieuwe stukken uit mijn leven na enkele dagen ook weer vergeten was.

Andere gebeurtenissen uit mijn leven, ons leven als koppel, herinnerde ik me niet meer. Ik kon me er niets meer bij voorstellen. Er waren gaten in m’n geheugen, emotionele gebeurtenissen waren weggevaagd. Een stuk van mijn leven, ons leven was gewoon weg.

Ik had het gevoel dat ik opnieuw moest beginnen met mijn leven.

In het begin vond ik de moed en de kracht niet om te genezen, op mentaal vlak. Ik had te veel energie nodig om fysiek beter te worden. Ik sliep veel, heel veel. Op een zeker moment sliep ik zoveel dat ik dag en nacht verwisseld heb. Gelukkig besefte ik op een moment dat dat niet oké was.

Ik had weer ritme en structuur nodig. Korte dutjes, fysiek in beweging komen. Ik wist dat dit nodig was, maar het lukte niet!

Ik had nog een hele weg te gaan…

Je bent waarschijnlijk op de hoogte dat ik op 16 januari 1999 een zwaar auto ongeval heb gehad?
Ik kom er misschien nog wel eens op terug omdat er op dat moment zoveel en zo plots veranderd is, dat je bijna niet voor mogelijk houdt.

De eerste en meest ingrijpende verandering is geweest dat ik tijdelijk afwezig was als echtgenote en als vader van twee kleine kinderen. M’n leven had aan een zijden draadje gehangen, letterlijk en figuurlijk.

Ik was dankbaar dat ik er nog was.

Zo herinner ik me het eerste moment dat ik in mijn ziekenhuiskamer, midden in de nacht, mijn ogen opende. Het was stil en donker op mijn kamer. Ik keek naar het licht op de gang en dacht, “goed dat gebeurd is”!

Als je hier bij stilstaat, denk je. Wat zeg je, Johan? “Goed dat dit gebeurd is”, terwijl ik aan het begin stond van een jarenlange revalidatie. Fysiek, emotioneel maar zeker mentaal had ik nog heel wat werk voor de boeg.

Als jonge vader nam ik mijn verantwoordelijkheid . Ik reed met de auto op het juiste baanvak, ik had niet gedronken, ik reed niet te snel, gordel aan, verzekering en alle andere documenten in orde en toch, … BAM! Rijden ze mijn licht uit. Hoe kan dat? Ik doe alles wat zo hoort en toch ben ik niet veilig? Dat heeft me lange tijd onzeker gemaakt.

M’n zelfvertrouwen was ver zoek.
Mentaal had ik mezelf weer te vinden.

Ik was gebroken als mens.

Mijn grootste verandering is er gekomen begin Corona, Was het 15 of 18 maart dat ik te horen kreeg dat de school waar ik toen les gaf, op slot ging. Helemaal dicht! Iedereen verplicht thuis blijven.
Ik herinner me nog goed dat ik achter mijn bureau zat en het bericht van mijn scherm heb gelezen. Eerst ongeloof, daarna passeerden heel wat gevoelens. Emotioneel werd ik niet omdat ik opportuniteiten zag. Het was mooi weer, wat schrijf ik? Het was prachtig weer en ik deed al wandelcoaching. Zaakvoerders waren blij dat de sessies buiten doorgingen. De hele dag auto in en uit of zittend meetings bijwonen of achter hun bureau en computer zitten. Wandelensessies waren er al. Maar vanaf toen … Eerst even niets, natuurlijk.

Als de zon schijnt ben ik meestal vroeg uit de veren.
Ik begon intens te mediteren en te schrijven. Ik stond stil bij mezelf.  
Ik werkte op dat moment 22 jaar in het Buitengewoon onderwijs en ik was van 2003 begonnen met Healingen. Voor en na de healing (energetisch werk) was er altijd een gesprek. Waarom komt deze klant, wat is er? Wat kan ik betekenen voor deze persoon?

Ik stelde mezelf veel vragen en leerde ondertussen nog beter aanvoelen. Ik had al leren aanvoelen in de klas. Want, pubers zijn tot veel in staat. Dus leerde ik aanvoelen wat er op komst was en dat lukte me aardig. Tot op een keer een leerling de vraag letterlijk stelde; “meester hoe doe je dat? Jij kan precies onze gedachten lezen.” Ik heb toegegeven “dat is ook zo, jonge!” Ik werd steeds beter in het aanvoelen en lezen van deze jongeren.
Je kent ze natuurlijk ook na een tijdje, maar toch.

Verrassingen zaten verborgen in een klein hoekje. En dat vond ik het leukste, verrast worden. Ik had het goed met deze jongens en meisjes, het was een leuke tijd. Ik ‘probeerde’ ze zo goed mogelijk te begrijpen en wat bij te brengen. Ze zouden uiteindelijk moeten gaan werken, bijdragen aan de maatschappij. Dat vond ik belangrijk.

Thuissituaties van deze leerlingen die ik me amper kon inbeelden, maar het was echt. Ik probeerde me in te leven in het gezin, in deze student. Daarom dat ik huisbezoeken zo graag deed. Dan kon ik observeren en voelen hoe het thuis ‘echt’ was. Ik kon in dialoog gaan met de ouders of broer of zus. Want ouders waren er soms gewoon niet. Deze huisbezoeken en gesprekken hebben me ontzettend veel geleerd.

Of je nu zaakvoerder of leerling bent. De dag heeft 24 uren, een ochtend, middag en avond waar gegeten moet worden en waar je met elkaar moet communiceren, alle karakters met elkaar. Zo simpel is dat. Met pubers in huis, klinkt het minder en botst het meer.
Voor mij een mooie gelijkenis als één van de twee partners, zaakvoerder, vaak en lang van huis is. Druk, druk, druk, …
Het is nefast voor problemen op lange termijn. Een gezin en een relatie heeft ‘aandacht’ nodig, niet enkel je werk, je business. Op lange termijn zie ik daar heel wat zaakvoerders tegenaan lopen. Gezinnen krijgen het moeilijk omdat je elkaar onderweg verloren bent.

Aan de hand van mijn eigen ervaring en eigen situatie leg ik je hier meer over uit.

Een volgende blog

Weer terug naar “hier en nu”, dag 10 van deze blog. Heb jij alle blogs van in het begin gevolgd? Goed, dan is er al iets bij je veranderd, waarschijnlijk? Iets klein, iets groot? Weet je nog, tijd maken voor jezelf? Te weten komen wat jij nu wil, waar je behoefte aan hebt. Dat doe je niet snel tussendoor. Dit is te belangrijk om je goed te voelen.

Je had gisteren misschien stil gestaan met; waar ben ik in veranderd?
Ben je kritischer geworden? Of angstiger?
Heb je vlugger commentaar op iets of iemand?
Ben je opgewekter , vrolijker geworden.
Wat maakt dat je dit doet, wat maakt dat je zo bent geworden?
Misschien is het de eerste keer dat je er effectief eens bij stil staat, prima!

Wat is je grootste verandering van de afgelopen twee jaar? Noteer ze, sta er eens bij stil?
Is dit voor jou een positieve verandering geweest? Of eerder een negatieve verandering? Durf eerlijk te zijn tegen jezelf. Misschien ben je veel kritischer geworden en spuug je veel meer en sneller wat je stoort. Het kan. Helpt het je vooruit?
Het kan best ongemakkelijk zijn om toe te geven dat je snel en veel commentaar hebt op anderen of op situaties. Word je er bewust van dat het zo is, dat volstaat voor nu.

Als je wijst naar de ander, wijst je duim met je wijsvinger mee. Weet dat er op dat moment ook drie andere vingers naar jezelf wijzen. Wat zou je aandeel kunnen zijn in wat er op dat moment gebeurt?

“Verander de wereld, begin met jezelf” is misschien wel toepasselijk hier?
Laat het bezinken, denk erover na, doe er iets mee (of niet) en voel wat het je doet.

Good luck en tot morgen …